การที่ผมจบ ม.ราชภัฏฯ มันไม่มีแว่บไหนเลยที่ผมจะคิดน้อยใจที่จบจากที่นี่
ไม่รู้สิ อาจเป็นเพราะช่วงนั้นคิดอย่างเดียวว่าขอให้มีที่เรียนแล้วกัน สถาบันไม่ได้เป็นอะไรทีสำคัญอะไรกับผมมากนัก แต่เงินที่มาจ่ายค่าเทอมตอนนั้นสำคัญที่สุด 55+
ก็ไม่แปลกนัก ที่ผมต้องทำงานไม่ว่าจะเป็นเด็กเสิร์ฟ เด็กยกกระเป๋าโรงแรม หรือแม้ในแต่คนงานในโรงพยาบาล
ผมเริ่มชอบคอมฯ เมื่อไร่มานั่งนึกย้อนกลับไป อาจเป็นตอนที่อยู่ปี 3 ที่ลองเขียนโค้ดครั้งแรกเพื่อทำโปรเจคจบ (ตอนนั้นเขียน Object Pascal – Delphi 7)
อ้าวววว ยิ่งเขียน ยิ่งสนุก ยิ่งเขียนยิ่งชอบ เหมือนชีวิตได้ไปต่อ 55+ หมกมุ่นสุดๆ ทำจนโปรเจคสำเร็จจนได้
ย้อนกลับตอนอยู่ปี 2 บอกเลย โคตรไม่ตั้งใจเรียน 55+ ด้วยความที่ผมเรียนหลักสูตรเสาร์อาทิตย์ มีแต่เพื่อนรุ่นพี่ ก็ไม่แปลกใจนัก ที่จะพากันเที่ยวเยอะเป็นพิเศษ 55++
แต่นั่นอาจทำให้ผมได้วิชา “ชีวิต” เยอะ พอๆวิชา “ความรู้”
อืม แต่ผมคงบอกไม่ได้หรอกว่าทุกคนจะถึงจุดที่อยากเป็นตอนไหน แต่ถ้าเจอสิ่งที่ชอบ เจอสิ่งที่ช่วยเลี้ยงชีวิต และครอบครัวเราได้ ก็อย่าหยุดเดิน อย่าหยุดเรียนรู้แล้วกันนะครับ
แด่ทุกท่านที่ยังคงใฝ่ดีกับชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้
